tet ergo zodiacum secare aequinoctialem in punctis B D. Quod si eadem ratione alii aequidistantes circuli pro cuiusque signi declinatione describantur, quo loco hi zodiacum secent, initia statuentur signorum et ita singulae etiam signorum partes invenientur. Quae quidem omnia ita esse ex antedictis facile demonstrari possunt; propositum nanque est Ptolemaeo describere in plano circulos solidae sphaerae, quemadmodum oculo in antarctico polo existente appareant. Planum autem sumit, ut opinor, illud in quo est aequinoctialis circulus, solus enim is in eadem permanet quantitate cum alii vel augeantur vel minuantur; quod non accideret si in alio plano videretur. Sit sphaera αβγδ cuius centrum ε seceturque plano per axem ducto et per meridianum circulum cui colurus solstitiorum coniungatur; et sit sectio circulus αβγδ polus arcticus β, antarcticus δ; eius autem plani et circuli aequinoctialis communis sectio sit recta linea αγ coluri

aequinoctiorum, recta βδ tropici aestivi ζη hyemalis θκ et zodiaci ηθ. Itaque describere oportet circulos αγ, αβγδ, βδ, ζη, θκ, ηθ in plano in quo est aequinoctialis, oculo ipso in δ constituto quorum circulorum αγ est in dato plano et propterea idem manet, ζη ultra datum planum, θκ citra; sed αβγδ, βδ, ηθ partim ultra, partim citra. Ducantur δζ, δη et secet δζ ipsam αγ in λ; δη vero secet in μ et producta utrinque αγ, ducatur δθ et producatur ut coeat cum αγ in ν et ducta δκ