libus, dicuntur dies eiusmodi inaequales, pro quanto vero inaequalitas temporum non est vulgaribus semper nota, vocantur apparentes. Aequatus vero est reditus Solis ad eundem meridiani punctum, addita vel minuta aequatione. Ubi nanque motus aequinoctii est maior aequatio demitur, ubi minor adiicitur cum enim in anno Sol aequinoctium describat videlicet singulis CCCLXV fere diebus, quibus CCCLXV revolutiones constant. Ideo singuli dies habent singulas aequinoctii revolutiones et cum illud quod exuperat per omnes distribuat, talem divisionem et distributionem aequalem in omnibus dicunt dierum aequationem. Hoc die aequato propter commoditatem regulae utuntur supputandi. Cur autem dies apparentes sint inaequales, quamquam sit nunc extra propositum, ut utrique generi astronomiae satisfaciam duplex videtur ratio. Prima est quod aggregatum ex aequinoctio et parte zodiaci a Sole peragrata semper est inaequale, cum enim dies naturalis contineat aequinoctii revolutionem cum additione partis zodiaci, quam Sol motu proprio peragravit, aequinoctii autem revolutio semper est aequalis. Additio illa minime, quando Sol singulis diebus aequalem de zodiaco non pertranseat, iure revolutio aequinoctii et additio illa, hoc est aggregatum ex utrisque est inaequale. Aequalibus enim inaequalibus additis, quae resultant inaequalia sunt, ut communis animi conceptio primi elementorum tradit. Cum igitur tale aggregatum nulli aequetur, nec tempora revolutionum erunt aequalia, et ita dies tales inaequales perhibentur. Secunda ratio est quod dato quod Sol de zodiaco semper aequalem partem peragret, cum zodiaci partes non habeant aequales ascensiones nec in recta nec in obliqua sphaera, quando aliqua pars zodiaci rectam, alia obliquam habeat ascensionem, iure dies eiusmodi inaequales erunt. Nam si duobus aequis temporibus quibus bis aequinoctius circulus revolvitur, addantur duo tempora inaequalia quibus exoriuntur partes eiusmodi addendae singulatim, tempora vel dies tales inaequales resultabunt. Insuper etiam ex hisce perspicuunt quod licet quantum ad vulgarem apparentiam videantur vigintiquattuor horas tantum continere, cum non principiatur paululum illud quo Sol movetur, quantum tamen ad rei veritatem singulus dies habet aliquid ultra vigintiquattuor horas, tanto quidem maius quanto est additum illud quod in fine anni aggregatum, horas efficis vigintiquattuor, et licet de his multa tradant illi, qui scribunt in Libro magnae compositionis. Haec tamen ad eruditionem iuvenum satis sint et de aequinoctiis haec sufficiant.
⟨32⟩ XXXII: De solidis et bicorporeis
Reliquorum vero octo dodecatemoriorum, quattuor quidem solida nuncupantur, quattuor vero bicorporea. Solida quidem sunt quae post conversiva atque aequinoctialia collocantur, ut Taurus, Leo, Scorpius, Aquarius, nam cum Sol in haec transit, initiatarum horarum humiditates caliditates, siccitates atque frigiditates fortius atque firmius sentimus. Cum status ipsi naturaliter tunc potentiores fiant, nosque immoremur in ipsis iam et hanc ob causam fortitudinem ipsam sensibilius percipiamus. Bicorporea post solida constituuntur, ut Gemini, Virgo, Sagittarius et Pisces, argumento quod inter solida et conversiva collocantur et quod naturali idiotropia utriusque status finis videlicet et principii participent.
Tertia signorum divisio est in sterea, hoc est solida, et disoma, hoc est bicorporea. Solida quidem sunt, quae post conversiva atque aequinoctiolia collocantur, ut Taurus post Arietem, Leo post Cancrum, Scorpius post Libram, Aquarius post Capricornum, dicta quidem solida quod qualitates, quas annuae horae initiant, confirmant. Taurus quidem veris humiditatem quam Aries initiavit, Leo caliditatem quam Cancer incohavit, Scorpius siccitatem quam agere cepit Libra, Aquarius frigiditatem quam Capricornus suscitavit. Bicorporea post solida statuuntur, ut Gemini, Virgo, Sagittarius et Pisces, dicta quidem bi